Wyznania Matki Wariatki

Jak postanowiłam, tak też robię. Zmniejszam zagrożenie lawinowe książek przy łóżku.Przed wyjazdem w Tatry skończyłam książkę „Czasami kłamię” Alice Feeney z wydawnictwa W.A.B. Tak bardzo rozreklamowana w ubiegłym roku. Taki hit.

Dla mnie… bardziej kit.

No dobra. Może taka najgorsza nie jest. Ale mnie nie powala, nie zaskakuje. Nic nie wnosi. Mam mieszane uczucia.
Połączenie retrospekcji z kartaki z dziennika sprzed wielu lat dość komplikują odnalezienie sedna wydarzeń.
Ostatnio jakoś tak dość wielu pisarzy korzysta z takiej formy budowania/pisania książek. Ok, gmatwają, nie ułatwiają. Ale jak czyta się już kolejny raz podobnie zbudowaną książkę, to raczej nie zaskakuje i mi dość szybko udało się odgadnąć o co chodzi.

Thiller. Prezenterka radiowa znajduje się w szpitalu. W śpiączce. Jest świadoma. Słyszy wszystko co się wokół dzieje. Inni nie zdają sobie z tego sprawy. Nie wiadomo czy to wypadek, czy próba samobójstwa albo zabójstwa. Oprócz typowych obrażeń dla wypadku samochodowego, Amber ma siniaki na ciele świadczące o przemocy.
Miałam wrażenie, że autorka chciała umieścić jak najwięcej intryg, znaków zapytania, niż to potrzebne.

Ciekawe może być to, że główna bohaterka – Amber- to typ bohatera, który intryguje, ciekawi ale niekoniecznie się go polubi. Nie ufa się jej. Na pewno kłamie. Gdzie, w czym, dlaczego?
Autorka krok po kroku odkrywa przed czytelnikami różne fakty. Strzępy informacji przeplatają się w rozdziałach „Teraz” – to czas, kiedy Amber jest w śpiączce, „Wtedy” -to ostatnie dni przed wypadkiem?, przed tym jak Amber znalazła się w śpiączce; oraz „Przedtem” – to kartki z pamiętnika 10latki.
Lekkie pióro, krótkie rozdziały powodują, że czyta się szybko. Może zaskoczyć zakończeniem. Może spowodować dezorientację.

OK. Może się podobać. Ja po prostu poczułam przesyt tego typu formą. Ale przeczytałam w jeden dzień.